Molukkers bij de krijgsmacht

Eind 1949 werd het gezag over Indië overgedragen aan Indonesië. Vanaf dat moment werden de Molukse militairen bij het KNIL een probleem. Er waren ongeveer 12.500 Molukkers, militairen met hun gezinnen gelegerd ver van de Molukken.
De meeste mannen onder hen waren als militairen ingekwartierd in kazernes  genaamd tangsi’s.
Deze waren verspreid over verschillende delen van de Indonesische archipel.

Verreweg de meeste Molukse militairen behoorden tot het Koninklijk Nederlands-Indisch Leger afgekort KNIL.
Bij de soevereiniteitsoverdracht hadden Nederland en Indonesië afgesproken dat het KNIL op 26 juli 1950 zou worden opgeheven.
Voor Nederlandse militairen betekende de opheffing dat ze zouden worden gerepatrieerd. De Molukse en andere inheemse militairen konden kiezen:

• of gedemobiliseerd worden op een plaats naar keuze binnen Indonesië’
• of de overstap maken naar de APRIS, het leger van de Verenigde Staten van Indonesië.

Voor de Molukse KNIL-militairen was overgang naar de voormalige vijand geen optie. Toch werd het idee niet direct afgewezen. Wel stelden de militairen een aantal voorwaarden. Zo wilden ze niet individueel overstappen naar de APRIS. Ze wilden als groep en onder commando van hun eigen officieren. Bovendien wilden zij in Oost-Indonesië gelegerd worden. Net zoals ook door de Oost-Indonesische politici werd gewenst. De onderhandelingen over een overstap waren in volle gang. Maar toen werd in april 1950 op Ambon de Republik Maluku Selatan RMS uitgeroepen.
De meeste Molukse militairen kozen toen de kant van de RMS. Demonstraties in Jakarta en elders waren het gevolg. Het kwam zelfs in Makassar tot gewapend treffen tussen Molukse KNIL-soldaten en de APRIS.
Met deze verscherping van de tegenstellingen was overstappen naar het Indonesische leger van de baan. Demobilisatie was uiteindelijk de enige oplossing voor hen.