Molukkers bij de krijgsmacht

Het KNIL reglement had enkele verplichtingen omtrent demobilisatie. Men mocht zelf kiezen waar men ontslagen wilde worden. Echter wel binnen de grenzen van Nederlands-Indië.

Medio 1950 wisten de Molukse militairen dat ze gedemobiliseerd werden. Zij wezen onomwonden Ambon aan als plaats van demobilisatie. Thuis op de Molukken had natuurlijk de voorkeur. Dat op 25 april 1950 de RMS werd uitgeroepen versterkte het enorm. Helaas werd dat juist de reden voor Indonesië om demobilisatie op Ambon te blokkeren. Nederland had officieel overeenstemming met Indonesië nodig. 

Velen kozen daarna voor Nederlands Nieuw-Guinea. Nieuw-Guinea bleef op dat moment namelijk Nederlands gebied. Het feit dat dit gebied aan de Molukken grensde was bepalend. Helaas was dat voor Indonesië opnieuw een reden om dit af te wijzen.

Heel even leek hierna de regering in Jakarta bereid om vertrek naar Ambon wel toe te staan. Het viel toen al onder het Indonesisch gezag. De Molukse militairen overwogen om hierop in te gaan. Zij stelden wel als voorwaarde dat zij dan ook echt met rust gelaten zouden worden.
Indonesië wilde dat niet garanderen. Dus wees door deze voorwaarde het voorstel wederom af.

De Molukse militairen herhaalden toen hun verzoek voor  Nieuw-Guinea. Of anders op het eiland Ceram. Hier vocht het RMS-leger nog. Indonesië en Nederland weigerden dit allebei. Wederom werd de demobilisatie uitgesteld.
Ondertussen arriveerde RMS-minister P. Lokollo via Australië in Nederland.

Vlak voor de opheffing van het KNIL op 26 juli 1950 kwam er een oplossing. Een noodoplossing in afwachting van de definitieve demobilisatie. De Molukse militairen werden officieel toegevoegd aan  de Nederlandse krijgsmacht.

Door de tijdelijke KL- status was Nederland verantwoordelijk voor  de Molukse militairen. Zij vielen hierdoor automatisch onder de Nederlandse krijgstucht. Hierdoor werd Nederland de laatste overgebleven optie. Een gedwongen overgebleven optie.